در اطراف ما هستند افرادی که نسبت به عیب و ایراد خود، بی خیال، و نسبت به گناه دیگران خرده می گیرند. به حدی که اگر برای دیگران تصادف و مانند آن پیش بیاید، آن را به تلافی گناه قلمداد می کنند و لی تصادف یا گرفتاری خود را توجیه می کنند. این رویه برخلاف سیره اهلبیت ما از جمله حضرت امام حسین(علیه السلام) است

حضرت امام حسین(علیه السلام) می فرماید: «اِیَّاکَ أَنْ تَکُونَ مِمَّنْ یَخَافُ عَلَى اَلْعِبَادِ مِنْ ذُنُوبِهِمْ وَ یَأْمَنُ اَلْعُقُوبَهَ مِنْ ذَنْبِهِ از کسانی مباش که از گناهان خود نمی ترسد ولی برای بندگان دیگر از گناه آنها می ترسد.»[۱]

خدا نکند ما که خود را پیرو سیدالشهداء (علیه السلام) می داننیم، از کسانی باشیم که نسبت به گناهان خود بی خیال، و نسبت به گناهان مردم، خرده گرفته و برای آنها استغفار کنیم.

این رویه باعث می شود که انسان در زندگی خود در گناهان مختلف غرق شود ولی به آنها حساسیتی نداشته باشد و آنها را توجیه کند یا لااقل همرنگ جماعت شود.

گاهی برخی از انسانها، پا را از این فراتر نهاده، گناهان خود را نمی بینند هیچ؛ نسبت به کارهای درست دیگران که با مبنای آنها جور در نمی آید، نیز زاویه پیدا می کنند. مشکل اصلی لشکریان یزید نیز همین بود که گناه خود را نمی دیدند، و در نتیجه، جنگ با نواده رسول خدا را توجیه می کردند

خدا آخر و عاقبت همه ی ما را ختم به خیر کند، خدا به ما رحم کند که از سیره حسینی و احادیث ایشان دور نشویم که گرفتارِ ندیدن و توجیه کردن گناه خود، و برجسته نمودن گناه دیگران، و یا حتی بالاتر، گناه تراشی برای دیگران برای رسیدن به امیال خود باشیم.

 

پی نوشت:
۱- تحف العقول  ج۱ ص۲۳۹.