چه بسا برای برخی ها سوال شد که ما اگر با غرب و آمریکای مستکبر رابطه نداشته باشیم، دوام نخواهیم آورد، و از این سخنان خوش بینانه.  این سوال در صورتی درست است که ما  اصل رابطه را کتمان کنیم! در حالی که بحث در اصل رابطه نیست، ولی بحث در کیفیت ارتباط است.

قرآن یک روشی را به ما می آموزد که در بحث رابطه با دیگران باید مد نظر ما باشد: «إِنَّمَا یَنْهَاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِینَ قَاتَلُوکُمْ فِی الدِّینِ وَأَخْرَجُوکُمْ مِنْ دِیَارِکُمْ وَظَاهَرُوا عَلَى إِخْرَاجِکُمْ أَنْ تَوَلَّوْهُمْ وَمَنْ یَتَوَلَّهُمْ فَأُولَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ؛ فقط خدا شما را از دوستى با کسانى باز مى دارد که در کار دین با شما جنگ کرده و شما را از خانه ‏هایتان بیرون رانده و در بیرون ‏راندنتان با یکدیگر همپشتى کرده‏‌اند و هر کس آنان را به دوستى گیرد آنان همان ستمگرانند»[۱] چنانکه در این نیز به آن صریح شده است، از دوستی با دین ستیزان نهی شده است. دوستی کردن، با رابطه داشتن فرق می کند. ممکن است انسان با افراد مختلفی رابطه داشته باشد، ولی آیا کیفیت ارتباط با همه آنها یکی است؟ مسلما خیر. آیا کیفیت ارتباط با کسی که اخلاقش با ما نمی خواند و علاوه بر آن، اعتقادات ما را به سخره می گیرد، و کسی که اعتقاداتش با ما می خواند، یکی است؟ مسلما خیر. در بحث کشورها هم همین است.

بنابراین عدم ارتباط با آمریکا و اروپای مستکبر بنا به ضرورت عقلی، امکان پذیر نیست. اما این دلیل نمی شود که به آنها اعتماد کرد و دل به دوستی آنها خوش کرد. تجربه ای که کشورهای مختلف(حتی غیر مسلمان و هم پیمان) آن را آزموده اند.

پی نوشت ها
۱- ممتحنه، آیه۹