بدون شک ماه محرم و صفر، ماه اوج دلداری به اهلبیت(علیهم السلام) است چون این دو ماه، اوج مظلومیت و غربت آل الله است. خوشا به حال کسانی که قدر دلدادگی و محبت در این دو ماه را می دانند و آن را تا عرصه ی محشر حفظ می کنند تا در آن هنگامه ی سخت، امان نامه ای برای ریزش گناهان خود داشته باشند.
خوشا به حال عزادارانی که این آیه از قرآن را آویزه ی گوش خود قرار داده اند: «مَن جَآءَ بِٱلۡحَسَنَهِ فَلَهُۥ عَشۡرُ أَمۡثَالِهَا[۱] [در قیامت] هر کس کار نیکى بیاورد، پس بـراى او ده برابـر ماننـدِ آن [پـاداش] خواهد بود.» طبق این آیه شریفه، انسان باید ثواب اعمال را تا قیامت برای خود نگهداری کرد و نگذارد که اعمالش گرفتار حبط و نابودی شوند.[۲]
آری عزاداران واقعی، سعی می کنند که قدر دلدادگی و عزاداری خود را با بدانند و آن را گناهان ریز و درشت هدر ندهند؛ واگر هم احیانا گناهی داشته باشند؛ امید دارند که محبت به اهلبیت، مخصوصا سالار شهیدان از بین برنده ی غفلت ها و ندانم کاری های آنها در روز قیامت باشد. همانگونه که سالار شهیدان می فرماید: «مَن أحَبَّنا نَفَعَهُ اللّهُ بِحُبِّنا و إن کانَ أسیرا فِی الدَّیلَمِ، و إنَّ حُبَّنا لَیُساقِطُ الذُّنوبَ کَما تُساقِطُ الرّیحُ الوَرَقَ[۳] هر که ما را دوست داشته باشد، هر چند اسیری در دیلم باشد، خداوند او را از محبت ما بهره مند می گرداند؛ و دوست داشتن ما گناهان را می ریزد همانگونه که باد، برگ درختان را می ریزد».
امید است که عزاداری تمام عزاداران حسینی مورد قبول خداوند قرار گیرد و در فردای قیامت، این عزاداری ها به داد ما برسد؛ زیرا که در دوره ی سخت آخرالزمان، نگهداری ثواب ها تا روز قیامت، با وجود گناهان فریبنده، کار آسانی نیست.
منابع
۱٫ انعام/۱۶۰
۳٫ مناقب اهلبیت(علیهم السلام)، ابن المغازلی،ج۱، ص۴۷۶٫
