می گویند که ماهی چون به دریا عادت کرده و برایش عادی است؛ قدر آب را نمی داند. حکایت این روزهای برخی شبهه  افکنان و کرونا همین است؛ در این روزها برخی شبهه افکنان مسلمان، به دعا و توسل، خدای ناکرده دهن کجی می کنند در حالی که در این روزها، مردم کشورهای غربی و حتی لاییک، رو به دعا و توسل آوردند.

قرآن در مورد فلسفه سختی و بلا می فرماید: «وَ ما أَرْسَلْنا فی‏ قَرْیَهٍ مِنْ نَبِیٍّ إِلاَّ أَخَذْنا أَهْلَها بِالْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ یَضَّرَّعُون؛ هیچ پیامبرى را در شهرى نفرستادیم مگر آنکه اهلش را [پس از تکذیب آن پیامبر] به تهیدستى و سختى و رنج و بیمارى دچار کردیم، باشد که [به پیشگاه ما] فروتنى و زارى کنند.»[۱]

اگر چه در این زمان، دیگر پیامبری نیست؛ اما مسلم است مردمی که مخالف آموزه های دینی باشند؛ مخاطب این آیه از قرآن هستند(البته بلای اهل ایمان به خاطر گناه نیست).

شبهه افکنان مسلمانی که دعا و مناجات در این روزها را به سخره می گیرند و آن را نعوذبالله خرافات می دانند؛ پناه بردن مردم کشورهای غربی به دین و دعا را چه می نامند؟ [۲] آیا از بلند شدن صدای ناقوی کلیساها در کشورهای غربی برای دریافت رحمت خداوند در این روزهای کرونایی، چیزی شنیده اند یا خود را به بی خبری می زنند؟ (البته از غرب گرایان، انتظاری نیست که آن را توجیه کنند، به طوری که نه به کشورهای غربی بربخورد و نه گفتمان دعا را تایید کنند).

خداوند عاقبت ما را ختم به خیر کند.

انشاءالله.

پی نوشت

۱ــ اعراف/۹۴

۲ــ کلیک کنید