بخشی مهمی از شور و نشاط عید نوروز به خاطر فرهنگ دینی ما است. این یکی از خدمات بسیار زیبای دین ما به فرهنگ ما بوده است. مثلا اگر صله رحم و دید و بازدید از خانه بزرگترها و والدین، و نیز نظافت منزل و جسم را(که مورد تاکید اسلام است) از عید حذف کنیم، عید نوروز، روزی مثل روزهای عادی خواهد شد.

یکی دیگر از وجوه فرهنگ دینی ما در ایام عید، اهتمام به آشتی در بین افراد(مخصوصا میان خانواده ها) است. این مطلب نیز در راستای صله رحم و پیوند است. صله رحمی که علاوه بر ثواب اخروی، باعث ارزشمندی جایگاه انسان می شود. امام صادق(علیه السلام)می فرماید:«ثَلاثٌ مـَن کـُنَّ فِیهِ کـانِ سَیِّـداً: کَظمُ الغَیظِ و َالعَفـوُ عَن المَسیىءِ والصِّله بِـالنَفـسِ و َالمـالِ؛ سه چیز است که در هـر که بـاشـد آقـا و سـرور است: فـرو خـوردن خشم ، گذشت از بدکـردار ، کمک و صله رحـم بـا جـان و مـال.»[۱]

بدون شک صله رحم، صفات اخلاقی دیگری را نیز به دنبال دارد که با کمی تامل بر انسان هویدا خواهد شد. مثلا فرو بردن خشم و عفو و گذشت که در حدیث نیز به آن اشاره شده است؛ از ثمرات صله رحم است. در آشتی کنان ایام عید، عفو و گذشت، و فرو بردن کینه ها و خشم ها، ظهور  بروز پیدا می کند که این دو صفت اخلاقی عالی از نتایج صله رحم است.

این مطالب فوق(صله رحم در ایام عید)، شاید برای ما عادی جلوه کند اما برای یک جامعه شناس، نکته حائز اهمیتی است. زیرا که او می بیند خیلی از ارتباطات و احترامات در جامعه به خاطر صله رحم است، او می بیند که خیلی از کدورت ها و اختلافات در جامعه، بر اثر پایبندی به صله رحم( با  فرا رسیدن عید نوروز و اعیاد دیگر) فروکش می کند. در حالی که همان اختلافات در کشورهای دیگر می بایست با دادگاه و زندان حل شود.

قدر فرهنگ عالی خود را بدانیم.

پی نوشت

۱ـــ  تحف العقول ص ۳۱۷