یکی از مغالطه های کسانی که می خواهند آموزه های دینی را رد کنند؛ بحث لا اکراه فی الدین است. آنها استدلال می کنند که نباید کسی را (مثلا) با زور به گرفتن روزه وادار کرد و…

آیه این است: لا إِکْراهَ‏ فِی‏ الدِّینِ‏ قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَی‏؛ کار دین به اجبار نیست، تحقیقا راه هدایت و ضلالت بر همه کس روشن گردیده.»(بقره/۲۵۶)

اولا: شان نزول آیه این است که برخی از افراد از پیامبر می خواستند که با زور شمشیر افراد را مسلمان کند. آیه فوق صریحا به آنها پاسخ داد که دین و آیین(مثل دوست داشتن کسی) چیزى نیست که با اکراه و اجبار تبلیغ گردد، به خصوص اینکه در پرتو دلائل روشن و معجزات آشکار، راه حق از باطل آشکار شده و نیازى به این امور نیست.(تفسیر نمونه؛ج‏۲؛ ص ۲۷۹

دوما: بین احکام فردی و اجتماعی فرق است. در جامعه ما حتی اقلیت های دینی نیز  باید احکام اجتماعی اسلام را رعایت کنند. حتی اگر اعتقاد نداشته باشند. زیرا قوام جامعه به رعایت مقررات اجتماعی است. مثلا کسی که روزه نمی گیرد یا اعتقاد به روزه ندارد؛ نباید در ملا عام روزه خواری کند. زیرا این کار سبب هتک حرمت اعتقادات مردم می شود. به طیق اولی کارهایی مثل شرابخوری و سرقت و مانند آن ممنوع است.

سوما: آنها که برای فرار از مسولیت های دینی، مدام دم از لا اکراه فی الدین می زنند؛ هر جا به نفع خودشان است، این سخن خود را نایده می گیرند. به عبارت دیگر ممکن است کسی نصیحت برادر و پدر خود را در زمینه روزه گرفتن، با تمسک به لا اکراه فی الدین رد کند؛ اما کمک مالی نکردن برادر و پدر  خود را به خود، به حساب لا اکراه فی الدین نمی گذارد. در حالی که طبق زعم خود، باید لا اکراه فی الدین در مورد کمک مالی نیز صدق کند؛  زیرا خدایی که دستور به نماز و روزه داده؛ دستور به کمک مالی نیز داده است.