یکی از دستاوردهای باارزش شهیدان برای انقلاب اسلامی نعمت استقلال و آزادی بود؛ اما این دو نعمت باید در چارچوب اسلامی و انقلابی خودش تعریف شود. رهبر با بصیر انقلاب در بیانیه گام دوم همین نکته را گوشزد کردند: «منزلت آزادی و استقال را کسانی بیشتر می دانند که برای آن جنگیده اند بدیهی است که «استقال» نباید به معنی زندانی کردن سیاست و اقتصاد کشور در میان مرزهای خود، و «آزادی» نباید در تقابل با اخلاق و قانون و ارزش های واهی و حقوق عمومی تعریف شود.»

ملت ایران در این چهل سال بیشترین جنگ را برای دفاع از استقلال و آزادی خویش داشته اند و طبعا آنان که در این راه شهید شده اند خواستار ادامه راه خود، در وهله اول از همرزمان و در وهله بعد از آحاد مردم هستند. «فَرِحینَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ یَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذینَ لَمْ یَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلاَّ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ؛ آنان به فضل و رحمتى که خدا نصیبشان گردانیده شادمانند، و دلشادند به حال آن مؤمنان که هنوز به آنها نپیوسته‏ اند و بعدا در پى آنها به سراى آخرت خواهند شتافت که بیمى بر آنان نیست و غمى نخواهند داشت.»[۱]

آنان که جان خود را فدا کردند، نیتشان این نبود که ایران استقلال داشته باشد و بس، و کاری دیگر به فلسطین و لبنان و عراق و سایر کشورها نداشته باشد؛ و یا برای این جان خود

را فدا نکردند که ما آزاد باشیم و به کارهای روزمره و احیانا باطل خود مشغول شویم؛ بلکه آنها رفتند تا ما در آسایش به مسلمانی خود  عمل کنیم و اخلاق و منش اهل بیتی داشته باشیم.

نکته قابل تامل: هر چه درخت انقلاب پرثمر تر می شود؛ عده ای با تفسیرهای نادرست از راه و هدف شهیدان، سعی در به انحراف کشیدن انقلاب دارند.

پی نوشت

۱ـــــ آل عمران/۱۷۰