شاید برخی از ما، مخصوصا ما ارادتمندان ابی عبدالله(علیه السلام) از کمک کردن مالی و غیر مالی، به دوستان و هم قطاران خود دریغ نکنیم، ولی نسبت به کسانی که با ما میانه ای ندارند و نیاز مخصوصا مالی دارند، دریغ می ورزیم در حالی که کمک به غیر هم قطاران ، نشانه اوج جوانمردی است. نکته ای که حضرت ابی عبدالله(علیه السلام) در کربلا، آن را به خوبی نشان دادند.

خدای بزرگ در قرآن خود راجع به عدالت نسبت به دشمنان می فرماید: «وَلَا یَجۡرِمَنَّکُمۡ شَنَـَٔانُ قَوۡمٍ أَن صَدُّوکُمۡ عَنِ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِ أَن تَعۡتَدُواْۘ؛ و عداوت گروهى بدین جهت که شما را از مسجد الحرام بازداشتند شما را وادار نکند که (بر حقوق آنها) تجاوز کنید.»[۱]

پیام آیه فوق این است که با رقیبان و دشمنان خود به عدالت رفتار کنیم. مثلا اگر یک انسان با ایمان و ارادتمند سالار شهیدان که خدا به او مکنتی داده، با همسایه اش سوءتفاهمی دارد، و می داند که نیاز مالی دارد، اینجا عدالت حکم می کند که ولو از طریق غیر مستقیم، نیاز او را در حد توان برآورده سازد. اگر انسان این کار را انجام دهد، در مسیر عمل به قرآن و سیره حسینی از دیگران سبقت گرفته است.

سرور و سالار شهیدان در بدو ورود به کربلا، نیروی دشمن را که تشنه و خسته بود، آب داد.[۲] در حالی که می دانست او دشمن است و به قصد جان او و اصحاب او آمده است.

سخن آخر اینکه؛ گر چه انسان اکراه دارد به کسی که با او دشمن است و با او سوءتفاهم دارد، کمک کند، اما کمک کردن در این مواقع، عین جوانمردی است و قرآن و سیره اهلبیت عصمت و طهارت بر این جوانمردی تاکید دارند. نکته ای که سالار شهیدان در کربلا، آن را به جهانیان آموختند.

باشد که رهرو باشیم انشاالله.

پی نوشت
۱- سوره مائده، آیه۲
۲- ارشاد، مفید، ج۲، ص ۷۸٫