گاهی انسان در زندگی، عامدانه راه بدی را پیش می گیرد. اینگونه افراد در آخر کار، پشیمانی و حسرت آنها از همه بیشتر است. از این دست افراد در لشکر یزید ملعون کم نبودند.
در صحرای کربلا، امام حسین(علیه السلام)  به آن لشکر فاسق فرمود که آیا من نوه رسول خدا، و فرزند حضرت علی(علیه السلام) و فاطمه زهرا(سلام الله) نیستم؟ ولی آن فاسقان بعد از تایید حرف های امام، گفتند که با این وجود، ما تا شما را به شهادت نرسانیم، دست از سر شما بر نمی داریم.[۱]
همچنین سنان بن انس نخعی، وقتی از عمر سعد ملعون فرمان گرفت که کار سالار شهیدان را یکسره کند، خطاب به امام گفت با آنکه می دانم تو از لحاظ پدر و مادر بهترین هستی، لیکن شما را خواهم گشت. همین سنان ملعون شاید بدترین شکنجه را از طرف مختار ثقفی دیده باشد.[۲] در فردای قیامت نیز، آن  ملعون شقی، بدترین عذاب را خواهد دید.

علت اینکه افرادی که عامدانه گام در راه خلاف می نهند، بیشترین اندوه و حسرت را در دنیا و آخرت خواهند خورد. زیرا وقتی که به آخر خط می رسند، می گویند که چرا ما با آنکه می دانستیم در راه ناسالم گام برمی داریم، ولی دست نمی کشیدیم؟ مثلا سرکردگان همین اراذل و اوباشی که در همین فتنه اخیر دستگیر شدند، بیشترین خسارت و گرفتاری را خواهند داشت زیرا عامدا قدم در راه اغتشاش گذاشته اند، و در فردای قیامت نیز  گناه اینها بیشتر است زیرا علاوه بر گناه خود، گناه پیروان خود را نیز  باید تحمل کنند.
سخن آخر؛ خدا نکند از افرادی باشیم که عامدانه قدم در راه بد می گذارند. مثل افراد پستی که در کربلا، اعتراف به شناخت امام حسین(علیه السلام) کردند ولی در عین حال، دست از سر امام برنداشتند تا ایشان را به شهادت رساندند.

پی نوشت ها
۱- لهوف، صص۱۱۰ و ۱۱۲٫
۲- همان، ص۱۵۲٫