یکی از  درس های نهضت حسینی، جنگ بین ظاهر و باطن است. این جنگی است که همیشه جریان داشته و دارد …

مورد اول اینکه؛ آن قوم فاسق چندین برابر سپاه امام بودند و در ظاهر هم توانستند، پیروز شوند اما در باطن کار شکست خفت باری خوردند و دنیا و آخرت خود را تباه کردند.

مورد دوم؛ در مقتل آمده هنگامی که ابن زیاد ملعون به سخنرانی پرداخت و از شهادت امام حسین(علیه السلام) و یارانش ابراز شادمانی کرد، و  به آن حضرت جسارت نمود، عبدالله بن عفیف ازدی که نابینا بود جوابش را داد. ابن زیاد خشمگین شد و دستور به تعقیب او داد، و گفت بروید این نابینا که خدا دلش را کور کرده است  بگیرید.»[۱] در اینجا هر فرد عاقلی می داند که عبدالله بن عفیف ازدی علیرغم نابینایی ظاهری؛ چشم دلی بینا و تیزبین داشت. ولی ابن زیاد ملعون، علیرغم بینایی ظاهری، در باطن نابینای مطلق بود.
مورد سوم: سیدالشهداء(علیه السلام) به عبیدالله بن حر جعفی فرمودند که بیا و گناهان خود را بوسیله جهاد با ما، پاک کن اما این بخت برگشته گفت که من اسب و شمشیر چنین و چنانی دارم ، اگر بخواهی آنها را به شما می دهم.[۲] در اینجا عبیدالله بن حر جعفی، ظاهر کار خود را به امام عرضه داشت در حالی که امام می خواست باطن او را تطهیر و درخشان کند.
خلاصه دنیاست و دنیا طلبان نیز ظاهر را می بینند و این را به رخ دیگران می کشند. «اِعْلَمُوا اَنّما الحَیوهُ الدنیا لَعِب وَ زِینَهٌ و تَفاخرٌ بینکَم و تکاثرٌ فی الاموال و الاولاد؛ گاه باشید که زندگانی دنیا به حقیقت بازیچه ای است طفلانه و لهو و زیب و آرایش و تفاخر و خودستایی با یکدیگر و حرص افزون مال و فرزندان است.[۳]

در زمان ما نیز با وجود وسایل زرق و برق،(ماشین و مبل و…) طبعا جنگ بین ظاهر و باطن بیشتر شده است حتی به جنگ بین خانواده ها و فامیل نیز کشیده شده است.

حاصل سخن؛ در نهضت حسینی، جنگ بین ظاهر امر و باطن کار بود. این نکته ای است که در همه ادوار جریان داشته و دارد. خوشا بحال آنها که باطن کار را فدای ظاهر پر زرق و برق نکنند.
”
پی نوشت ها
۱— لهوف، ص۱۹۶٫
۲-  الفتوح، ابن اعثم کوفی، ج ۵، ص۷۴؛
۳— سوره حدید، آیه ۲۰