اول رجب زادروز تولد امام پنجم ما شیعیان ( امام باقر ) است. امامی که جامعه اسلامی را در مقابل رومیان، به سوی استقلال اقتصادی سوق داد. این نکته هر چه بیشتر سرمشق جامعه اسلامی ما قرار گیرد؛ باعث عزت بیشتر کشور و ملت خواهد شد.

در زمان عبدالملک اموی، در کشور اسلامی مصر، کاغذ رومی استفاده می شد؛ که شعار «اب و ابن و روح» بر آن نقش بسته بود. زیرا تا آن زمان صنعت کاغذ در انحصار رومیان مسیحی بود و مسیحیان مصر نیز از این نوع کاغذها استفاده می کردند و آن را در جامعه مصر رواج می دادند. روزی عبدالملک، نمونه ای از این کاغدها(پول ها) را دید و با دقت در شعار آن و ترجمه آن، پی برد که شعار ضد اسلامی و توحیدی بر آن نوشته شده است. بنابراین به فرماندار مصر نوشت که از این پس بر کاغذها، شعار اسلامی بنویسند. این خبر بر قیصر روم گران آمد و با فرستادن سفیری نزد عبدالملک، آو را از این کار بازداشت و تهدید کرد که اگر جلو کاغذهای رومی را بگیرد؛ سکه هایی را ضرب کرده و روی آن عباراتی حاوی توهین به پیامبر اسلام حک خواهد کرد. عبدالملک مروان نمی دانست چکار کند، به ناچار پس از مشورت با مشاوران خود، متمایل شد که موضوع را با امام باقر (علیه السلام) در میان گذارد. امام فرمود که: شما سکه هایی با شعارهایی اسلامی بنویسید و قیصر روم را در مقابل کار انجام شده قرار دهید؛ آنگاه خواهید دید که تهدیدات آنها خنثی خواهد شد. عبدالملک مروان به دستور امام عمل کرد و نقشه قیصر روم را نقش برآب کرد.[۱] بدون شک اگر این دستور العمل امام باقر (علیه السلام) در جامعه ما نهادینه شود؛ تهدیدات و تحریم های دشمنان(مخصوصا اقتصادی)  خاصیت خود را از دست خواهد داد. به عبارت دیگر؛ هر کجا که ما پیشرفت داشتیم به این دستورالعمل عزتمند امام باقر (علیه السلام) عمل کردیم(قدرت دفاعی، نانو، علوم فضایی و…) و توانستیم تهدیدات دشمنان را به خودشان برگردانیم.

نکته: این مطلب فوق، منافاتی با ضرب سکه توسط مولی الموحدین ندارد. زیرا ممکن است آغاز ضرب سکه در زمان مولای متقیان اتفاق افتاده باشد و زمان امام باقر (علیه السلام) دوره تکمیل آن بوده باشد.[۲] علاوه بر این، حضرت علی (علیه السلام) در عراق(بصره) اقدام به ضرب سکه نمودند و امکان دارد که تا زمان امام باقر (علیه السلام) در تمام مملکت اسلامی (مثل مصر) رواج نیافته باشد. والله اعلم.

پی نوشت

۱ــ سیدمحسن امین، سیره معصومان، ترجمه علی حجتی کرمانی، ص ۲۷٫

۲ــ ر. ک: غایه التعدیل، سردار کابلی، ص۱۶