بدون شک یکی از اقشاری که امروزه در حوادث و مناسبات مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بر افکار عمومی جامعه تاثیر به سزایی دارند «سلبریتی»ها یعنی چهره‌های مشهور و رسانه‌ای هستند، و وایی بر جامعه ای که سلبریتی زده باشد

شاید یکی از دلایلی که در تعالیم دینی ما “شهرت طلبی” به شدت مذّمت شده و در روایات معصومین تاکید شده است آنچنانکه از یک شیر درنده می گریزید از “شهرت” فرار کنید این است که اساسا شهرت به دنبال خود انسان را مبتلا به نوعی “مستی” و “توهم خودبرتربینی” می‌کند. این گونه افراد، معمولا خود را در همه زمینه‌ها صاحب نظر دانسته؛ همواره خود را تافته ای جدا بافته از افراد عادی جامعه می‌پندارند.

خداوند متعال در قرآن کریم در سوره مبارکه شعراء که در واقع تعبیری از سلبریتی‌ها به مفهوم امروزی آن است از سرمستانِ شهرت و همچنین جامعه‌ای که تحت تاثیر آنان است به شدت انتقاد و آنان را موجب گمراهی معرفی می کند.

از آنجا که شعر در جزیره العرب هنری فاخر و بسیار مورد توجه به شمار می‌رفت، سبب جایگاهی ویژه برای صاحبان این هنر و تاثیر به سزای آنان در افکار عمومی و مناسبات سیاسی اجتماعی عصر خویش محسوب می‌شد.

خداوند در انتقاد از این گروه می‌فرماید: «وَالشُّعَرَاء یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ.[شعراء: ۲۲۴] تنها کم خردها از آنان تبعیت می کنند.» سپس به دو ویژگی آنان اشاره می‌فرماید: «أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ.[شعراء: ۲۲۵] آیا ندیدی که آنان به هر وادی و عرصه‌ای وارد شده و سرگردان اند؟» یعنی در هر عرصه‌ای نظر می‌دهند! و «وَأَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لا یَفْعَلُون.[شعراء: ۲۲۶] و آنان چیزی را می‌گویند که خود عمل نمی‌کنند.»

اکنون وقت آن است که بگوییم: جامعه‌ی نگون‌بخت، آن جامعه‌ای است که افکارِ عمومی آن به جای نخبگانش از سلبریتی‌هایش تاثیر بپذیرد و این مفهوم چقدر این روزها برای ما قابل درک است. وقتی ناکارآمدی دولتی که سلبریتی‌ها برای روی کار آمدنش حنجره پاره می‌کردند را به چشم می‌بینیم و جز سوختن و ساختن چاره‌ای نداریم. صد البته پر واضح است که شهرت به صورت مطلق نکوهیده نیست و چه بسا افراد مشهوری که از شهرت خود در راه خدا و خدمت به خلق استفاده کرده و می‌کنند.
بدین امید که در انتخابات پیشِ رو، از نخبگانِ