محمد رستمی در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «ایلام بیدار» گفت: اقوام گوناگون ایرانی هریک بر اساس برداشت سینه‌به‌سینه روایت خاص خود را از شاهنامه فردوسی بازگفته‌اند. گاهی کلیت داستان‌های آن را به زبان و گویش خود با لحن و آهنگ خاص آن نقالی کرده‌اند. در غیاب رسانه‌های سراسری میرزاها و مکتب رفته‌های قدیمی راوی شاهنامه بوده‌اند. گاهی پای پرده‌خوانی نقالان نشسته و با آه و درد پای مرگ سهراب و پی سوگ سیاوش غریب و حکایت‌های پرازآب چشم گریان شده‌اند. علاوه بر شاهنامه نادری خوانی داشته‌اند و گاهی به‌خاطر پیروزی نادر یکه گاو خود را نذر پیروزی او کرده‌اند و فردایش آن را به‌رسم محلی کو بخش بین همسایه‌ها توزیع کرده‌اند .
وی افزود: در سال‌های اخیر به همت انسانی بزرگ به نام سیاوش لطفی کار ترجمه‌ای به زبان کردی منتشر شده است که هنوز نسخ آن در دسترس عموم نیست. این کار بدون شک سترگ و بزرگ است؛ ولی میراث‌فرهنگی ایلامیان نیست و شاید خود جناب آقای لطفی کار هم راضی نیست این کار به‌عنوان میراث‌فرهنگی ناملموس ثبت شود .
فعال فرهنگی گفت: قسمت‌های بیشتر و اتفاقاً با نظارت روایت‌های شاهنامه را از حافظه پیران یا نسخه‌های دست‌نویس را باید پیدا کرد و پس از گردآوری آنها را به‌عنوان میراث‌فرهنگی ناملموس ثبت شود، به‌خاطر مشکلات بودجه‌ای میراث‌فرهنگی ناملموس ایلامیان نباید از مسید خود منحرف شده باید هر کاری در مجرای خود پیش برود.
