امام  حسین(علیه السلام) در بدو ورود به کربلا، حدیثی را انشا فرمودند که مشکل خیلی از مردمان و مخصوصا افراد مذهبی است، و آن دنیا طلبی و عافیت طلبی است. همین قضیه سبب شد که آن امام مظلوم، به بدترین نحو به شهادت برسد.

امام  حسین(علیه السلام) فرمود: «الناس عبید الدنیا و الدین لعق على ألسنتهم، یحوطونه ما درّت معایشهم، فإذا محّصوا بالبلاء قلّ الدیّانون؛ مردم بنده دنیا هستند، و تا وقتی که دنیا ی آنها تامین است حرف های دینی و مذهبی لقلقه زبان آنهاست؛ اما وقتی که پای گرفتاری و سختی در میان باشد دینداران واقعی کم هستند.»[۱] این حدیث کاملا گویاست. وقتی که سختی و فشار و مشکلات به سوی انسان سرازیر شود، انسان از سلوک دینی خود فاصله می گیرد.

نکته: شاید این احادیث، مورد سوءاستفاده افراد غیر مذهبی قرار گیرد و افراد مذهبی را طعنه بزنند که شما اهل ریا هستید و دیندار واقعی نیستید و از این سخنان  غیر سازنده.

در حالی که این حدیث، مشکل اصلی خداجویان را بیان می کند. به عبارت دیگر، آن فرد غیر مذهبی خداپرست هم یک مرام و عقیده ای دارد.اما در هنگام انتخاب بین دنیا و و خواسته های خود، و آخرت و عقیده خوب خود، خواسته های نفس را انتخاب می کند. مثلا همه در حال عادی می گویند که غیبت و تهمت و حرف زشت نمی زنند؛ اما به بهانه های مختلف مانند هماهنگی با دوستان یا برای تشفی خاطر و اموری مانند آن، براحتی گفته های خود را زیر پا می گذارند.

فاجعه کربلا نیز بر سر همین قضیه(دنیا طلبی و عافیت طلبی) بود. زیرا ابتدا و در حالت عادی، نامه هابی زیادی برای امام نوشتند اما وقتی پای تهدید حکومت(فشار و سختی) و یا وعده حکومت(دنیا) به میان آمد، امام خود را تنها گذاشتند.

سخن آخر اینکه؛ امام حسین(علیه السلام) ما را از اینکه دین لقلقه زبان باشد اما در بزنگاه های حساس، دین را رها کنیم، برحذر می دارد. مشکل اصلی کوفیان نیز همین بود زیرا با تهدید ابن زیاد(بلا و سختی) از یاری امام خویش دست برداشتند، و نیز شامیان با دنیا طلبی خویش، حق را زیر پا گذاشته و به جنگ امام آمده و خود را رسوا کردند.  خدا نکند ما اینگونه افرادی باشیم.

پی نوشت ها
۱- عوالم العلوم؛ ج۱۷؛ ص۲۳۱٫