یکی از عبرتهای کربلا، وجود افراد دودلی مثل عمر سعد بود که برای مال دنیا، دست به جنایت بزرگی زد، و پیش خود فکر کرد که توبه خواهد کرد. او به زعم خودش، هم دنیا را می خواست بدست آورد و هم آخرت را با توبه حل کند. حال و حکایت برخی از  افراد امروز نیز همین است.

عمر سعد قبل از واقعه کربلا، عازم ری برای حکومت بر آنجا بود، طی حکم منحوسی از طرف بن زیاد، باید ابتدا به کربلا می رفت. او ناچار بود یکی را انتخاب کند. آن شقی عازم کربلا شد.[۱] و با سرودن اشعاری، نفس خود را اینگونه آرام کرد که با توبه هم می توان ازعقوبت اخروی جنگ با سالار شهیدان، خلاصی یافت ولی ملک ری را نباید از دست داد.[۲]

آن ملعون بارها با نصیحت امام و یارانش مواجه شد اما فرصت سوزی کرد. آخرین بار امام به او فرمود که از گندم عراق نخواهی خورد و او بی شرمانه گفت از جو آن خواهم خورد.[۳]

افرادی مثل عمر سعد با فرصت سوزی، خود را در مهلکه قرار خواهند داد. زیرا به فرموده پیامبر رحمت: «من فتح له باب من خیر فلینتهزه فإنّه لا یدری متى یغلق عنه؛ هر که درى از خیر بر او گشودند فرصت را باید غنیمت شمارد زیرا که نمی داند چه وقت بسته خواهد شد.»[۴]

افراد زیادی هستند که مثل عمر سعد رفتار می کنند و در بزنگاه های زندگی، دنیا را بر می گزینند و نیم نگاهی به آخرت نیز دارند. اما غافل از اینکه با برگزیدن دنیا ، دنیا خودش را به آنها غالب می کند. بقول شاعر: «این عجوزه عروس هزار داماد است.» و انسان را لحظه به لحظه از فرصت جبران و توبه، دور می کند.

خدا عاقبت ما را ختم بخیر کند. انشاءالله.

پی نوشت
۱- انساب الاشراف، ج۳، ص۱۷۶
۲- شعرانی، دمع السجوم، ترجمه نفس المهموم، ۱۳۷۴ق، ص۱۱۰
۳- ابن‌اعثم، الفتوح، ج۵، ص۹۲-۹۳.
۴- نهج الفصاحه ، پاینده، ابوالقاسم ، ج۱، ص۷۴۴