است و چنین عبارتی از خود علامه مجلسی(رحمه‌الله‌علیه) در بحارالانوار وجود ندارد، بلکه ایشان تنها روایات را نقل کرده است و دشمنان تشیع یا جاهلانه یا مغرضانه، آن‌ها را سخنان خود علامه مجلسی تلقی کرده و در فضای مجازی منتشر می‌کنند.

علامه مجلسی(رحمه‌الله‌علیه) در بحار الانوار می‌نوسید: «وَ بِالْإِسْنَادِ یَرْفَعُهُ إِلَى الْمِقْدَادِ بْنِ أَسْوَدَ الْکِنْدِیِّ قَالَ: کُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ هُوَ مُتَعَلِّقٌ بِأَسْتَارِ الْکَعْبَهِ وَ هُوَ یَقُولُ اللَّهُمَّ اعْضُدْنِی وَ اشْدُدْ أَزْرِی وَ اشْرَحْ صَدْرِی وَ ارْفَعْ ذِکْرِی…؛[۱] مقداد می‌گوید ما همراه رسول خدا بودیم در حالی‌که حضرت به پرده کعبه آویزان بود و می‌فرمود: خدا یا مرا قدرت ده، از من پشتیبانی کن، سینه من‌را گشاده گردان، نام و یاد من را بلند مرتبه و معروف گردان، جبرئیل نازل شد و گفت: بخوان محمد، گفت چه چیزی را بخوانم؟ گفت: «مگر به تو سعه صدر ندادیم و بار گران را از دوشت بر نداشتیم؟ باری که پشتت را خم می‌کرد، و تو را نام‌دار نکردیم به وسیله داماتت علی» پس پیامبر نیز آن را خواند و ابن مسعود نوشت، ولی عثمان آن‌را حذف کرد». دشمنان تشیع می‌گویند چون این روایت را علامه مجلسی در بحار نقل کرده، پس او قائل به تحریف و حذف برخی از آیات از قرآن است.

در حالی‌که همه می‌دانند علامه مجلسی برای حفظ میراث روایی شیعه بحارالاانوار را جمع آوری کرده و غالب روایات شیعه را عیناً به همان شکلی که در کتب اصلی ضبط شده، نقل کرده است که میراث روایی شیعه حفظ شود. لذا نقل علامه مجلسی در بحار به معنای اعتقاد ایشان به آن مساله نیست، مگر اینکه در ذیل روایت نظر خاص خود را با قلم خود بیان کرده باشد.

در رابطه با این ورایت هم باید گفت: علامه مجلسی این روایت را از کتاب «الروضه فی فضائل أمیر المؤمنین علیّ بن أبی طالب‏» از «ابن شاذان قمی» نقل کرده است و در آن کتاب نیز این روایت بدین شکل نقل شده: «وَ بِالْإِسْنَادِ- یَرْفَعُهُ- إِلَى الْمِقْدَادِ قَالَ: کُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّه ….»[۲] لذا این روایت مرفوعه است و سندی ندارد که قابل بررسی باشد و ضعیف محسوب می‌شود.
از سوی دیگر این روایت فقط در کتاب ایشان نقل شده که در قرن ششم می‌زیسته است و هیچ کتاب دیگری این روایت را نقل نکرده است. در حالی‌که محدیثین شیعه از قرن دوم کتب حدیثی را جمع‌آوری کرده‌اند. بنابراین این روایت دو ضعف بزرگ دارد: یکی اینکه خبر واحد است و در هیچ کتابی غیر این کتاب نقل نشده، دوم این‌که سند ندارد و مرفوعه است و مشخص نیست چه کسانی این حدیث را نقل کرده‌اند.

این در حالی‌است که علامه مجلسی در بحارالانوار به صراحت بیان می‌کند که قرآن منزه از زیاده و نقصان است و هیچ کلمه‌ای از قرآن کریم کم یا زیاد نشده است. عبارت ایشان بدین شرح است: «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ؛ ای القرآن وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ عن الزیاده و النقصان و التغییر و التحریف‏؛[۳] همانا -ما ذکر را نازل کردیم-؛ یعنی قرآن را نازل کردیم و -خود ما نیز از آن محافظت می کنیم-؛ در برابر زیاده و کاستی و تغییر و تحریف.»

هم‌چنین علامه مجلسی در رابطه با روایاتی که در آن‌ها بیان شده که قرآن ناقص است و آیاتی از آن کم شده است می‌نویسد: «أن الأخبار التی جاءت بذلک أخبار آحاد لا یقطع على الله تعالى بصحتها فلذلک وقفنا فیها و لم نعدل عما فی المصحف …: همانا اخباری که در این زمینه وارد شده(تحریف قرآن) چون خبر واحد هستند و نمی‌توانیم با یقین صحت آنها را تایید کنیم، ما در این زمینه توقف می‌کنیم (این روایات را نمی‌پذیریم) و از مصحف شریف عدول نخواهیم کرد».[۴]
بنابراین نظرعلامه مجلسی این است که با اینکه برخی روایات در رابطه با تحریف قرآن در منابع روایی شیعه نقل شده است، اما این روایات قطعی و یقینی نیستند و نمی توان آنها را پذیرفت و قرآن بر حجیت خود باقی بوده و هیچ زیاده یا نقصانی در آن راه نیافته است.

______________________________________
پی‌نوشت
[۱]. «وَ بِالْإِسْنَادِ- یَرْفَعُهُ- إِلَى الْمِقْدَادِ قَالَ: کُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّه صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ وَ هُوَ مُتَعَلِّقٌ بِأَسْتَارِ الْکَعْبَهِ وَ هُوَ یَقُولُ: اللَّهُمَّ اعْضُدْنِی وَ اشْدُدْ أَزْرِی، وَ اشْرَحْ صَدْرِی، وَ ارْفَعْ ذِکْرِی، قَالَ: فَنَزَلَ جَبْرَئِیلُ عَلَیْهِ السَّلَامُ وَ قَالَ: اقْرَأْ یَا مُحَمَّدُ، قَالَ: وَ مَا أَقْرَأُ؟ قَالَ: اقْرَأْ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ أَ لَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ وَ وَضَعْنا عَنْکَ وِزْرَکَ الَّذِی أَنْقَضَ ظَهْرَکَ وَ رَفَعْنا لَکَ ذِکْرَکَ بِعَلِیٍّ صِهْرِکَ قَالَ: فَقَرَأَهَا عَلَیْهِمْ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ. وَ أَثْبَتَهَا ابْنُ مَسْعُودٍ، وَ أَسْقَطَهَا عُثْمَانُ». مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوار، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ ق، ج‏۳۶، ص ۱۱۶٫
[۲]. ابن شاذان قمى، أبو الفضل شاذان بن جبرئیل، الروضه فی فضائل أمیر المؤمنین علیّ بن أبی طالب علیهما السلام، مکتبه الأمین، ایران، قم، چاپ اول، ۱۴۲۳ ق، ص ۱۶۸٫
[۳]. بحار الأنوار، همان، ج‏۹، ص ۱۱۳٫
[۴]. همان، ج‏۸۹، ص ۷۵٫