دهه اول محرم تمام شد و کسانی که باید استفاده می کردند؛ استفاده کردند. خوش به حال کسانی که با دستان پر از دهه اول محرم خارج شدند. امید است که گریه کردن ها و بر سر زدن های ما در قیامت به فریاد ما برسد. همان گونه که پیامبر اسلام از ارزش گریه کردن در قیامت برای سالار شهیدان می  فرمایند: « کُلُّ عَیْنٍ یَوْمَ الْقِیَامَهِ بَاکِیَهٌ وَکُلُّ عَیْنٍ یَوْمَ الْقِیَامَهِ سَاهِرَهٌ إِلَّا عَیْنٌ مَنِ اخْتَصَّهُ اللَّهُ بِکَرَامَتِهِ وَ بَکَى عَلَى مَا یَنْتَهِکُ مِنَ الْحُسَیْنِ وَ آلِ مُحَمَّدٍ (صلل الله علیه و آله)؛[۱]هر چشمی در قیامت گریان و بی قرار است، مگر چشمی که خدا آن را به کرامت خود اختصاص داده باشد، تا به جهت مصیبت ‌ها و هتک حرمت هائی که نسبت به حسین و اهل ‌بیت پیغمبر (علیهم السلام) وارد شده است، بگرید».[۱]

البته به زعم کوردلان و معاندان، این گونه نیست که گریه بر سالار شهیدان؛ و به تعبیر دیگر شور حسینی، با شعور حسینی همراه نباشد؛ اما  هر چه ما در این مسیر برای کسب شعور حسینی تلاش کنیم و موانع پیش پای خود را برداشته و سعی کنیم که دستان پر داشته باشیم؛ ارزش کار خود را بالا می بریم و در فردای قیامت از ثواب بیشتری انشاالله بهره مند خواهیم شد. این را نیز باید بدانیم  که شعور حسینی از کانال همین سینه زدن ها و گریه ها و محافل عزا (شور حسینی) به دست می آید.

پی نوشتها

[۱] بحار الانوار، ج۱۰، ص۱۰۳