امام حسن مجتبی (علیه السلام) که زاد روز تولد ایشان را در پیش رو داریم؛ در حدیث گران سنگی می فرماید: «ما تَشاوَرَ قَوْمٌ إِلاّ هُدُوا إِلى رُشْدِهِمْ؛ هیچ قومى با هم دیگر مشورت نکنند، مگر آن که به رشد و کمالشان هدایت شوند.»[۱]

واقعیت این است که مشورت کردن یکی از پله های موفقیت انسان ها است. اگر ما می بینیم که اسلام عزیز، خیلی بر صله رحم تاکید دارد؛ یکی از رمز و رازهای آن، توجه به مشورت کردن در بین فامیل و خویشاوندان است.

اگر می بینیم که ازدواج های سنتی، غالبا با دوام تر می باشند به خاطر توجه به اصل مشورت با والدین و بزرگترها و فامیل است.

در بحث های سیاسی و مدیریتی کشور نیز همین است. وقتی مسولان کشور، یک صدا برای رفع محرومیت ها و نیز برای پیشرفت کشور با هم همدلی داشته باشند؛ قطعا حال و روز کشور به سمت بهتر شدن پیش خواهد رفت.

نکته تاریخی:  البته باید طرف مشورت انسان، در مشورت دادن خود کوتاهی  نکند. در سیره گوینده حدیث فوق یعنی امام حسن مجتبی(علیه السلام) می خوانیم که ایشان با سربازان تحت امرش مشورت کرد و فرمود که معاویه مرا به صلح دعوت کرده است اگر شما اهل جنگ هستید تا با او جنگ کنیم؛ در این حین، اکثر سپاه عافیت طلب او، صلح را پیشنهاد دادند و امام ناچارا و بر حسب ظاهر، مجبور به صلح شد.

پی نوشت

۱ــ تحف العقول ص ۲۳۳