درایت رهبری در جنگ اول خلیج فارس
یکی از بحران های کشور در سال های ابتدایی رهبری حضرت آیت ا… خامنه ای، حمله آمریکا به عراق در جنگ اول خلیج فارس و درخواست عده ای از مسولین سیاسی کشور برای کمک به صدام به عنوان پیش قراول مبارزه با رژیم صهیونیستی و یا «خالد بن ولید» زمانه بود. «این اظهارات شورانگیز، هر چند از روی حسن نیت بیان می شد، اما از ضعف بینش سیاسی، دستپاچگی و ناتوانی صاحبان آن در دشمن شناسی، تحلیل رویدادهای مهم، اهداف و انگیزه های بحران آفرینان منطقه ای و بین المللی حکایت داشت.»[۱]

رهبر معظم انقلاب می دانست که صدام، مهره آمریکاست و آمریکا و تمام ظالمان طبق قانون خود حتی به مهره های خود رحم نمی کنند؛ بنابراین مسولین(بعضا دلسوز) کشور را از افتادن در دام ایجاد شده برحذر داشت. حوادث بعدی نشان داد که صدام، مهره آمریکاست و باید تحت نفوذ آمریکا باشد؛ نه هر جا که دلش خواست برود و بتازد. زیرا صدام بر آنها تکیه کرده بود و تکیه بر ظالمان ــ حتی اگر مهره ای برخلاف صدام، مطیع باشدــ عاقبتی ندارد و آنها به کوچک ترین بهانه ای، مهره های خود را گوشمالی می دهند. «وَ لا تَرْکَنُوا إِلَى الَّذینَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّکُمُ النَّارُ وَ ما لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِیاءَ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ؛ و بر ظالمان تکیه ننمایید، که موجب مى‏ شود آتش شما را فرا گیرد؛ و در آن حال، هیچ ولى و سرپرستى جز خدا نخواهید داشت؛ و یارى نمى‏ شوید.»[۲]
نکته مهم: در مواردی مثل موارد فوق، هم آینده نگری مهم است و هم شجاعت و اراده. شاید برخی از مسولین آن زمان تا حدودی صدام را می شناختند و همراهی با او را به سود کشور نمی دانستند؛ ولی تحت تاثیر تبلیغات دشمنان و تبلیغات جناحی قرار گرفتند و نتوانستند تصمیم درستی بگیرند. اما رهبری نظام، بحمدالله با آینده نگری و شجاعت لازم، کشور را از بحران جنگ اول خلیج فارس نجات دادند.

پی نوشت
۱ــ
۲ــ هود/۱۱۳