سردار سلیمانی شخصیتی بود که به ایران و ایرانی عزت بخشید و باعث غرور ملی ایرانیان شد. غروری که در تاریخ معاصر(جنگ های ایران و روس) دستخوش رکود و حتی پسرفت شده بود.

به جرات می توان گفت علت عمده این که کشور ما در تاریخ معاصر به بیگانگان باج داد و قسمت های زرخیزی را از دست داد، عمل نکردن به مفاد همین آیه بود.«وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ‏ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنین‏؛ و [در انجام فرمان‏ هاى حق و در جهاد با دشمن‏] سستى نکنید و [از پیش آمدها و حوادث و سختى‏ هایى که به شما مى‏ رسد] اندوهگین مشوید که شما اگر مؤمن باشید، برترید.»[۱]

متاسفانه در دوران جنگ های ایران و روس، علیرغم فتوای جهاد علماء و شور مردمی، بر اثر خیانت برخی و یی کفایتی برخی دیگر، غرور ملی ایرانیان جریحه دار شد و تا سال های سال، ما برای خود از روسیه دژی غیر قابل تسخیر ساخته بودیم، و شاید بیشتر از غرب زدگان امروزی که مشتاق اروپا هستند؛ ایران کماً و کیفا، روسیه زده داشت.

سردار دلاور حاج قاسم کسی بود که در عین همکاری با روسیه، از آن ها زهر چشم گرفت و تحسین آن ها را برانگیخت(چه بسا گاهی نیز در مقابل تمایلات آن ها به نفع ترویست ها و حامیانشان، ایستاده باشد).

سردار کم نظیر ما، غروری را به ایرانیان هدیه داد که شایسته ی آنند. غروری را که حاصل برتری مسلمانان(ایران) بر کافران(دشمنان)باشد، و این به برکت عمل به آیه فوق بود…

خداوند بر علو درجات او و دیگر همرزمان او بیفزاید. انشاءالله.

پی نوشت

۱ـــ آل عمران/۱۳۹