شاید برخی برای این که بخواهند توانمندی نطامی  ایران در برابر قلدران مستکبر را خدشه دارکنند؛ تا جایی که امکان دارد آن را از جنبه دینی(مقاومت و شهادت طلبی) جدا فرض کنند. مثلا بخواهند آن را یک توانمندی که حالا بالقوه شده معرفی کنند و نظایر آن.

واقعیت این است که این گونه نیست.

البته نباید کتمان کرد که امکان دارد از لحاظ تاکتیک نظامی نفرات کمتری بر نفرات بیشتری پیروز شوند. «چه بسا گروه اندکى که به توفیق خدا بر گروه بسیارى پیروز شدند.»[۱]

ما گر چه در جنگ تحمیلی در مقابل صدام ـــ که پشتیبانی چندین کشور را داشت ـــ پیروز شدیم؛ اما این به خاطر شهادت طلبی و ایثار رزمندگان بود تا تاکتیک نظامی(غافلگیری و غیره).

ما در چند عملیات می توانستیم پیش دستی کرده و بعثیان را غافلگیر کنیم؟ طبعا در همه عملیات ها نمی توانستیم. زیرا که در جنگ ها اگر دشمن یک بار غافلگیر شود؛ طبعا بار دیگر حواس خود را جمع می کند…

حقیقت این است که نیروی ایمان و شهادت طلبی بود که ما را بر تجهیزات پیشرفته و نامتعارف صدام پیروز کرد. زیرا که در فرهنگ ما شهادت هم یک نوع پیروزیست. «قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنا إِلاَّ إِحْدَى‏ الْحُسْنَیَی؛ بگو: آیا درباره ما جز یکى از دو نیکى [پیروزى یا شهادت‏] را انتظار مى‏ برید؟»[۲]

با آن که در زمان جنگ، شهرها به شدت بمباران می شدند و در جبهه ها نیز تجهیزات کافی نبود و سایر مشکلات؛ اما مردم میدان را رها نکردند و جگرگوشه های خود ا به میدان فرستادند در حالی که می دانستند شهید یا مجروح یا حتی مفقودالاثر خواهند شد. چون آن ها کار را برای خدا انجام می دادند و شهادت را نیز فیض عظیمی قلمداد می کردند.

در زمان حال نیز همین است. اگر چه به لطف خدا و همت مردان دفاعی کشور، تجهیزات دفاعی ما به روز شده است؛ اما باز هم تکیه ما بر روی جنبه شهادت طلبی و ایثار است. همین روحیه است که مستکبران عالم برای مقابله با آن حربه ای ندارند و تجهیزات نظامی آن ها در مقابل اراده و مقاومت ایران و جبهه مقاومت، رنگ باخته است. در سالیان اخیر سیل جونان عاشق دفاع از حرم اهل بیت(علیهم السلام) با همین روحیه به جنگ تکفیری ها رفتند.

پی نوشت

۱ــ بقره/۲۴۹

۲ــ توبه/۵۲