یکی از ارکان مدیریت، اولویت دادن به کارهای مهم و حیاتی است. هر گاه اولویت ها تغییر کند و کارهای غیر ضروری جای کارهای مهم تر را بگیرد؛ نتایج ناگواری برای شخص و اجتماع و به تبع آن جامعه و کشور پیش می آید.

رهبر معظم انقلاب در بیانیه گام دوم یکی از مشکلات کشور را «عدم رعایت اولویّت ها و وجود هزینه ‌های زائد و حتّی مسرفانه در بخش هایی از دستگاه ‌های حکومتی» دانستند. پیداست وقتی که اولویت ها را رعایت نکنیم؛ شاید کارهای دیگر موقتی جواب دهد ولی در دراز مدت نتایج سویی داشته باشد.

البته مسلم است که کارهای کوچک را نیز نباید فراموش کرد. چنان که امام صادق(علیه السلام) به یکی از یارانش، همین مطلب را گوشزد می کنند: « اِعلَم اِنَّ الشّاغِلَ بِالصَّغیرِ یخِلُّ بِالمُهِمِّ وَ اِفرادُ المُهِمُّ بِالشُّغلِ یاتی عَلَی الصَّغیرِ و یلحِقُهُ بِالکَبیرِ فابدَا بِالمُهِمِّ وَ لا تَنسَ النَّظَرَ فِی الصَّغیرِ وَ اجعَلِ الاُموُرِ الصِّغارَ مَن یجمَعُها وَ یعِرَّ؛ بدان که اگر فقط به کارهای کوچک و کم اهمیت بپردازی از کارهای مهم و حیاتی باز خواهی ماند؛ چنان که پرداختن به کارهای مهم، امور کوچک را از یاد می برد و آنها نیز به مشکل و کار مهم تبدیل می شوند. پس ضمن اولویت دادن و پرداختن به امور مهم، از مسائل جزئی نیز به کلی غافل مشو و کارهای کوچک را واگذار به کسی که تو را کفایت کند.»[۱]

مثلا اولویت کشور باید برروی قطع وابستگی کشور متمرکز شود، اما مدیری ترجیح می دهد که برای رفع مشکل بیکاری(به زعم خود) واردات فلان کالا را (که در داخل امکان تولیدش هست) در دستور کار قرار دهد تا عده ای مشغول کار شوند؛ در حالی که این کار در دراز مدت به اقتصاد مملکت ضرر می زند. چه بسا آن مسول در سالیان بعد متوجه شود که اگر سرمایه خود را صرف بومی سازی فان محصول می کرد، تاثیر به مراتب بهتر و پایدارتری بر کاهش بیکاری داشت.

پی نوشت

۱ـــ نزهه اناظر و تنبیه اخاطر / / ۱۱۶