اگر انسان در روزهای سخت(مثل این روزها کرونایی) ایمان خود را نسبت به خدا از دست ندهد؛ هنر کرده است نه در روزهایی که همه چیز بر وفق مراد است.

قرآن در مورد قوم سست ایمان بنی اسراییل می فرماید: «قالُوا یا مُوسى‏ إِنَّا لَنْ نَدْخُلَها أَبَداً ما دامُوا فیها فَاذْهَبْ أَنْتَ وَ رَبُّکَ‏ فَقاتِلا إِنَّا هاهُنا قاعِدُون‏؛ گفتند: اى موسى! تا آنان در آنجایند، ما هرگز وارد آنجا نخواهیم شد، پس تو و پروردگارت بروید [با آنان‏] بجنگید که ما [تا پایان کار] در همین جا نشسته ‏ایم.»[۱] پیام آیه این است در مواقعی که دین داری نیاز به هزینه دارد؛ نباید میدان را خالی کرد. چرا که ایمان انسان در این روزهاست که قیمت پیدا می کند.

همین افراد سست ایمان بودند که نامه به سالار شهیدان نوشتند و سپس کنار کشیدند و میدان را برای شمرها و بن سعدها فراهم کردند. آن حضرت در توصیف چنین مردمی می فرماید: «اِنَّ النَّاسَ‏ عَبِیدُ الدُّنْیَا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ یَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَایِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّیَّانُونَ؛ مردم بنده دنیا هستند و دین لقلقه زبان آن هاست. تا وقتی که اوضاع بر وفق مرادشان باشد در صحنه اند؛ و وقتی که بلاها آن ها را محصور کند دین داران واقعی کم هستند.»[۲] در این حدیث واژه بلا به کار رفته است. بلای این روزها کرونا است که ایمان ما را می سنجد.

خدا نکند ما که ادعای دین داری داریم؛ با وجود آن که الحمدالله هم خود و هم اطرافیانمان کرونا نگرفته اند؛ به اسم دلسوزی برای مردم، به خدا بدبین شویم و در هر مجلسی که وارد می شویم آن ها را نیز به خدا بدبین کرده و ایمان ایشان را نیز مثل خودمان سست کنیم. در حالی که باید ما بیشتر از همه بگوییم: به امید خدا کرونا را شکست می دهیم؛ و بر روی کلمه به امید خدا، هم لفظا و هم عملا مانور دهیم.

پی  نوشت

۱ــــ مائده/۲۴

۲ــ تحف العقول، ص۲۴۵٫