داشتن حسن خلق و اخلاق پسندیده، باعث لذت بردن انسان از زندگی خویش و از هم نشینی با دیگران می شود. در آموزه های دینی ما، این خصلت جایگاه ویژه ای دارد.

حضرت علی(علیه السلام) شهید محراب ماه رمضان و کسی که زندگی او با حضرت زهرا(سلام الله علیها) سرشار از حسن خلق و اخلاق پسندیده بود،(بحارالانوار، ج ۴۳، ص ۱۱۳)در باره حسن خلق می فرماید: «عیشَ أَلَذُّ مِنْ حُسْنِ الْخُلْقِ؛ هیچ عیشى لذّت بخش تر از خوش اخلاقى نیست.»(بحار الانوار(ط-بیروت) ج ۷۵ ، ص ۱۱۱ ، ح ۶).

نکته مهم: شاید کسی با نگاه عامیانه و سطحی بگوید که بهترین عیش ها، اعمال غریزی و مانند آن است؛ اما با کوچک ترین تاملی می بینیم که این گونه نیست. خانواده های را می بینیم که هیچ کمبودی در زندگی ندارند ولی از زندگی کردن در کنار هم لدت نمی برند. ریشه اکثر این زندگی ها نداشتن اخلاق درست و حسن خلق است.