true
در این عصر و زمانه گاهی با افرادی برخورد می کنیم که همه چیز را می فهمند و تحلیل می کنند؛ اما به ساده ترین بحث دینی(مثلا روزه) که می رسند انگار با پیچیده ترین مشکلات لا ینحل برخورد نموده؛ خود را به ندانستن و نفهمیدن می زنند.
در طول تاریخ اسلام از این گونه افراد، کم نبوده است. یکی از آنها مغیره بن شعبه لعنت الله بود که با عمار یاسر مشغول بحث و جدل شد. حضرت امیر(علیه السلام) به عمار فرمود: «دَعهُ یا عَمَارُ فَإِنَه لُم یَأخُذ مِنَ الدِینِ إِلَا مَا قَارَبَهُ مِنَ الدُنیَا، وَ عَلَى عَمَدٍ لَبَسَ عَلَى نَفسهِ لِیَجعَلَ الشُبَهَاتِ عَاذِراً لَسَقَطَاتِهِ؛ ای عمار، او ر به حال خود وا گذار، که او از دین جز آنچه او را به دنیا نزدیک کند، نگرفته است و عمداً خود را در شبهه انداخته است تا شبهه ها را موجب عذری برای لغزش ها و اشتباهات خود قرار دهد.»( منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه( خوئى)، ج۲۱، ص۴۸)
پیام حدیث را بایداین گونه گفت که برخی خود را تا قبل از ماه رمضان، رستم دستان می دانند و در هر کوی و برزن از خود سخن مبالغه انگیزی در مورد قوت بازوی خود به یادگار گذاشته اند؛ اما نوبت به ماه رمضان می رسد این ها نای حرف زدن ندارند و معده و روده و تمام بدنشان با درد و بیماری عجین شده است.
خدا نکند ما از این گونه افراد باشیم.
true
true
http://ilam.ziaossalehin.ir/?p=13598
true
true